Katalog zbiorów biblioteki

Piękna, utalentowana, obdarzona charakterystycznym, głębokim kontraltem. Jej piosenki o najróżniejszych barwach miłości kochali wszyscy. Wiera Gran była najpopularniejszą żydowską pieśniarką w końcu lat 30. W czasie wojny występowała w lokalach warszawskiego getta. Aż zdarzyło się coś, co przekreśliło jej karierę na zawsze - oskarżenie o współpracę z niemieckim okupantem. Do końca życia próbowała oczyścić swoje imię, walcząc z piętnem kolaborantki. Oskarżona: Wiera Gran to nie tylko biografia. To próba rozliczenia się z przeszłością.

Opowieść o Ulmach to historia miłości, która jest sercem Dobrej Nowiny. Mimo zawieruchy wojennej błogosławieni z Markowej żyją nie tylko miłością własnej rodziny, ale z miłości do Boga otwierają się na obcych i potrzebujących ratunku. Tym samym doświadczają mocy ewangelicznych słów Jezusa przemieniających serce każdego ucznia: Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich (J 15,13). Żywy i prosty język autora ułatwi i zaciekawi słuchaczy pragnący poznać historię miłości Wiktorii i Józefa Ulmów. Kontekst historyczny zarysuje ekspert IPN dr Mateusz Szpytma. Nad tym, skąd czerpie ewangeliczna miłość, zastanowi się abp Józef Michalik. Oddamy też głos żydowskiemu chłopcu ukrywającemu się w Markowej, Abrahamowi Segalowi. W nagraniu wykorzystano wypowiedzi: Abp Józefa Michalika - arcybiskupa seniora archidiecezji przemyskiej Ks. Dariusza Drążka - postulatora w procesie beatyfikacji polskich męczenników II wojny światowej Mateusza Szpytmy - historyka i wiceprezesa IPN Abrahama Segala - Żyda ukrywającego się na Podkarpaciu jako Romka Kaliszewskiego.

Wojna nie ma w sobie nic z kobiety była gotowa już w 1983 roku. Dwa lata przeleżała w wydawnictwie. Autorkę oskarżono o "pacyfizm, naturalizm oraz podważanie heroicznego obrazu kobiety radzieckiej". W okresie pieriestrojki książka prawie jednocześnie ukazywała się w odcinkach w dwóch rosyjskich czasopismach: "Oktiabr" i "Roman-gazieta" i została opublikowana w dwóch wydawnictwach: mińskim Mastackaja Litaratura oraz moskiewskim Sowietskij Pisatiel. Łączny nakład wyniósł prawie dwa miliony egzemplarzy. Na podstawie książki powstał cykl filmów dokumentalnych, wyróżniony m.in. Srebrnym Gołębiem na Festiwalu Filmów Dokumentalnych i Animowanych w Lipsku. Jegor Letow, założyciel i wokalista legendarnego rosyjskiego zespołu punkrockowego Grażdanskaja Oborona, napisał piosenkę zainspirowaną książką Aleksijewicz.

To książka pasjonująca - i wstrząsająca. Wielka białoruska reporterka, Swietłana Aleksijewicz, jedna z najwybitniejszych dziennikarek Europy, na miarę Oriany Fallaci, zapisała wojnę... kobiet. W drugiej wojnie światowej bowiem walczyły przeciw Niemcom hitlerowskim kobiety - rosyjskie, białoruskie, ukraińskie. Z bronią w ręku. Strzelając, rzucając granatami, wysadzając. Jako żołnierze pierwszej linii, jako zwiad, jako dywersantki. A więc - zabijając i same ginąc. W tej książce nie ma patetycznych komentarzy autorskich. Jest zapis opowieści tych kobiet, które przeżyły...
(Stefan Bratkowski)

Księga Swietłany Aleksijewicz ma szanse nie tylko na rozgłos, ale i na lekturę uważną. Nie jest jedynie zbiorem wyznań i relacji o losach kobiet sowieckich, uczestniczących bezpośrednio w minionej wojnie, choć i to stanowi ewenement bez precedensu. Przez przytoczone w niej zwierzenia przebijają się co rusz świadectwa składające się na nieznany lub ukrywany obraz codzienności sowieckiej; są równie wymowne jak opisy przeżyć, cierpień i wojennych przygód relatorek.
(Prof. Jerzy Pomianowski)

Swietłana Aleksijewicz uporczywie walczy o pamięć, pisze o wojnie, patrząc oczami kobiet, i nagle okazuje się, że takiej wojny nie znaliśmy - że "przed nami ukryty jest cały świat". Przebija się przez mur stereotypów i niechęci, także ze strony samych bohaterek, i spisuje zapomniane historie. Historie, które muszą urodzić się na nowo.
(Sylwia Chutnik)

Wiele dialogów z jego filmów na stałe weszło na naszego języka, w dzisiejszej rzeczywistości tropimy "bareizmy", lub wzdychamy: "jak u Barei".Stanisław Bareja to nasze dobro narodowe. Jego talent zrealizował się najpełniej w komediach, np.: "Miś", "Brunet wieczorowa porą", "Co mi zrobisz jak mnie złapiesz", czy serialu "Alternatywy 4", które w pełni zasługują na miano kultowych.Córka Stanisława pisze o ojcu i o jego bliskich, o jego świecie widzianym "od kuchni" - nomen omen ulubionym jego miejscu w domu. Prezentuje jedyny w swoim rodzaju portret ukochanego ojca, chwilami tak urywkowy jak migawki wspomnień, ale bezcenny i jedyny w swoim rodzaju."Jak zapobiec stworzeniu laurki pisząc o kimś, kogo się kochało i lubiło i za kim zawsze się będzie tęsknić? W relacjach współtwórców komedii Stanisława Barei, jego przyjaciół, a także w dyskusjach z miłośnikami filmów powtarza się podobny dylemat: nie mogli sobie przypomnieć niczego o nim złego. A zatem zapraszam w nasze progi: niech rodzinne i przyjacielskie wspomnienia, bajki, rysunki i listy Stanisława Barei pozwolą Państwu poznać nas bliżej".

"Książka Tomasza Jastruna "Życie Anny Walentynowicz" ukazała się po raz pierwszy w 1985 roku nakładem podziemnej Niezależnej Oficyny Wydawniczej. Dzieje tytułowej bohaterki, spisane na podstawie jej własnej relacji, obejmują okres do 1984 roku i pozostają w wersji niezmienionej, to jest takiej, jaką Anna Walentynowicz zgodziła się opublikować w NOW. Niniejsze drugie wydanie poszerzone jest jedynie o wstęp, dopisany przez Tomasza Jastruna w styczniu 2011 roku". (informacja pochodzi ze strony http://www.audiobook.pl/)